Görmekten Memnun Kalacağım Bir Kabus: SHINee "The Misconceptions of Me"

 Evet, evet, gene geç bir SHINee yazısı... Ama eğri oturup doğru konuşalım; mevzu fangirllük olduğunda kimseye çaktırmamaya çalışıp fena halde çuvallayarak -bütün gün twitterda onlar hakkında konuşmamın önüme gelene "onlar benim bebeklerim *-*" dememin bu saklama çabama pek katkısı olmuyor, farkındayım- zirveye koyduğum SHINee hakkında ne zaman hemencecik bir yazı yazdım ki?~kkkkkk

 Nisan ayının 26sında çıkan ve Chapter 1.:The Misconceptions of You'nun ikinci kısmı olan Chapter 2.:The Misconceptions of Me tıpkı ilk albüm gibi 9 şarkı içeriyor. Hakkında yazdığım yazıya buradan ulaşabileceğiniz birinci kısmın aksine aksine ikinci bölüm daha karanlık bir havaya, daha doğaüstü bir temaya sahip denebilir basitçe bir karşılaştırma yapmak gerekirse. The Misconceptions of You geçmişe bir selam niteliğindeydi genel olarak oysa The Misconceptions of Me daha fütüristik bir çizgide dolanıyor. Bununla birlikte iki albümün de rüya teması çevresinde dönmesi, genel olarak orta tempodaki şarkılardan oluşması ve bol miktarda elektrorif kullanması ve tabi ki SHINee üyelerinin artık oturmaya başlamış genel vokal tarzları ortak nokta olarak kabul görebilir. Bu kısa karşılaştırmadan sonra yeni albümü daha yakından incelemeye başlayalım mı?

 The Misconceptions of Me albümü Nightmare ile açılıyor. Açıkçası ilk parça olsa da Nightmare'i önceki albümde yer alan Spoiler gibi bir intro olarak değerlendirmek doğru olmaz, çünkü albümü tanıtmak gibi bir amacı yok (Ki iki albümdeki her şarkının ismini içeren Spoiler aslında iki albümün de introsu). Gene de içerdiği "dream girl" kısmı ile bir önceki albüme göz kırparken, "Who's knocking on my door?" diyerek bizi dolaylı yoldan içeri davet etmesiyle giriş için albümde yer alan en uygun parça olduğunu bir şekilde gösteriyor. Bununla birlikte yükselip alçalması ve arada ritmini kaybetmesiyle tekinsiz bir hava yaratan elektro temeli, ayarında kullanılarak üyelerin seslerinin neredeyse paslı bununla beraber seksi bir havaya kavuşmasına katkıda bulunan autotune, arka planda bir fısıltı gibi kalsa da bence şarkının zirveye çıkmasına en büyük katkıyı sağlayan nakaratta ve köprüdeki o "whooo~" kısmı, tabi ki sözlerdeki vampir ve kabus teması Nightmare'in doğaüstü bir tada sahip olmasına neden oluyor. Ki albümün de genel temasının/esinlenme noktasının doğaüstü yaratıklar, kabuslar ve karanlıktan çıkıp aslında layık olmadıklarını düşündükleri ışığı bulma tarzı metaforlar olduğunu düşünürsek Nightmare daha önce de söylediğim gibi tam bir albüm tanıtımı yapmasa da bizi neyin beklediğine dair ipuçlarını önümüze seriyor. Albümü ilk dinlediğim seferde tartışmasız favorim ilan ettiğim bu şarkı, hala favorilerimden biri.

 Bundan sonra MVye de sahip olan Why So Serious'a geçiyoruz. Hmmmm... Açıkçası Why So Serious'ı ilk dinlediğimde beynimde dolanan ilk mantıklı düşünce şu oldu: "Bu fena halde karmaşık bir müzikal şarkısı." Why So Serious başlangıcı oluşturup şarkı boyunca hiç kesilmeyen elektro gitar hatta Taemin'in ikinci kısımdaki solosundaki vokali ile rock tadı taşıyor; arada yükselen üflemeliler ve güçlü vurmalılar ve Minho ile Key'in kısımları pekala hareketli bir Broadway müzikalinde kullanılabilir; ayrıca tabi ki bir pop grubu tarafından yapıldığı için pop şarkısı. Ve çok gürültülü... Yani cidden gürültülü. Bir önceki şarkı Nighmare'in sofistike, gizemli havasından sonra özellikle... Bunun dışında dansın ve şarkının zombi temasını böyle şeylerden gerçekten hoşlanan bir insan olmama rağmen başta biraz tuhaf bulduğumu da itiraf etmem gerek. Aynı temayı Tim Burton'ın eline verseniz biricik kankası Danny Elfman'la bir araya gelseler gene Corpse Bride'dan favori şarkım olan Remains of the Day gibi bir şey çıkar kesin diye iç geçirdiğimi de sizden saklayamam (Benzer üflemeliler orada da var da~kkkkk Die die we all pass away~ ). 

 Her neyse, siz "Bu Nym neler zırvalıyor gene?" demeden konuya geri dönüp Why So Serious'taki vokaller hakkında gevezelik edeyim biraz: Bildiğiniz üzere (bilmiyorsanız da şimdi öğrendiniz XD) Jonghyun sağlık problemleri sebebiyle bu albümün tanıtımlarında yer alamadığından çıkış parçası olan Why So Serious apar topar tekrar kaydedildi ve MV de Jonghyun'suz olarak çekildi (gerçi orada bir köpek ile dinozor gördüm ben ama :P). İşte aslında içimi parçalayan bu Jonghyun'suzlukla ilgili itirafım geliyor: Ben şarkının MV versiyonunu dinlerken (albümdeki versiyonunda normal olarak Jonghyun'un sesi var) Jonghyun'un yokluğunu hissetmedim. Üzgünüm ama gerçek bu. Key ile Taemin arasında dağıtılmış olan Jonghyun bölümlerini iki üye de gayet başarılı bir şekilde seslendirmiş, özellikle yardımcı vokallikten ana vokalliğe doğru bir zıplama gerçekleştiren Taemin Jonghyun'un albüm kaydında zirveyi vurduğu yerleri seslendirirken neredeyse hiç zorlanmamış. Genel olarak ise çoğu kpop grubunun bu kadar yüksek bir müziğin aşağısında kalacağından eminim, ama SHINee aşırı derecede zorlamadan müziğin üstünde kalmayı başarıyor vokal olarak. Gerçi bu Sherlock'tan beri bildiğimiz bir şey, değil mi? XD

 Bir de MVmiz var tabi. Bence MV... olmamış, hele de Dream Girl MVsinden sonra (Benim için SMin çektiği en iyi kutu MVsi kendileri). Tabi ki SHINee üyeleri inanılmaz şekerler (MVden sonra Key fanı olanlar... Sizi asla affetmeyeceğim ahsgfahghfsh Önceden fan olanları da kimi zaman affetmiyorum ama olsun :P ), kıyafet seçimleri de hoş, canlı performansları izledikten sonra dansı da sevdim... Ama bunun dışında ciddi bir eksiklik var ve hayır her ne kadar en ciddi mesele o olsa da bahsettiğim eksiklik sevgili Dino JJong değil. The Misconceptions of Me albümü besteler ve sözlerin genel havasından tutun photobooktaki fotoğrafların konseptine kadar karanlık bir temaya sahip olan bir albüm, ama neden bu MV bu kadar kpopumsu bir şirinliğe ve basitliğe sahip?! MVnin bir hikayesi var denebilir belki ama o kadar anlamsız ve hem şarkının hem de albümün temasından o kadar uzak ki... Bir kız var (her zaman bir kız vardır), SHINee'nin canı sıkılarak takıldığı binaya dalıyor (şu binalar bir bana denk gelmez zaten), SHINee üyeleri ile hoplayı zıplıyor, ardından sonra gelen polis/güvenlik görevlisi (artık sosyal sigortasında hangi meslek grubu yazıyorsa) içeriyi kontrol ediyor ama tek başına dans eden kızdan başka kimseyi göremiyor... Bir dakika... Ben SHINee'nin zombi olduğunu zannediyordum ama?! İnsanlar zombileri de mi göremiyor artık? Bilirsiniz son yıllarda doğaüstü yaratıklar bir tuhaflaştı, hiç birinin özelliklerinden tam olarak emin olamaz hale geldik :P

 Hakkında üç paragraf yazdıktan sonra Why So Serious'la ilgili görüşüm mü? Olmamış, bence Why So Serious parçalanması gereken bir şarkı tıpkı Sherlock'ta olduğu gibi. Son sözler: Onew o tiple kimse senden korkmaz saçma sapan şeyler söyleme, Minho "beynimiz olmayabilir ama..." dediğin her seferinde güldüğüm için çok üzgünüm ama şimdi aklıma gelince bile...~hahaha Taemin aferin yavrum bu şarkıyı sırf senin gelişmeni gösterdiği için bile sevebilirim ben ve son olarak Key gözünüze bir gramcık göz kalemi sürüp lens takınca zombi olacağınızı kim söylediyse fena halde kandırmış sizi. :P

 Acaba SHINee'yi örnek alıp yazıyı iki bölüm halinde mi yayınlasam? :P Sadece olmamış deyip geçebileceğim Why So Serious'tan neden bu kadar çok bahsettim ben de bilmiyorum... Her neyse artık olan oldu değil mi? XD Konumuza geri dönersek...

 Albümün üçüncü şarkısı tanıtım promosyonlarında da canlı performansı sergilenen SHINe ya da benim daha çok sevdiğim ismiyle Medusa I. Gayet epik sayılabilecek bir açılışa sahip olan şarkı sonradan tamamen popa bağlıyor; daha doğrusu bana eski kpop şarkılarını hatırlatıyor. Açıkçası ilk dinlediğimde "Yeah you're shining in the east yeah you're shining in the west" kısmıyla oldukça dalga geçsem ve şarkı için "çok boyband... meeeeeh..." desem de (gerçi o anda SHINee'nin de boybandin hası olduğunu neden düşünemedim hiç anlamıyorum ama), buradan bakabileceğiniz sözlerinden hoşlandım (Shining in da east shining in da west'in anlamlı olabileceğini kim tahmin edebilirdi?), ve albümdeki en pop parça olması sebebiyle kendisinin güvenli track bölümünü doldurduğuna karar verdim. Dinlenebilecek ve sevilebilecek bir şarkı Medusa I ama vuruculuğu yok. Boyband şarkısı işte canıııım :P Ama sahne performansını gerçekten seviyorum, söylemeden geçmeyeyim. Sanırım Why So Serious'tan daha fazla izledim SHINe performanslarını XD

Bundan sonraki track ise Orgel... Ahhh Orgel... Albümde en fazla beklediğim şarkıydı Jonghyun'un yazdığını öğrendiğimden beri; çünkü şimdiye kadar Jonghyun'un burnunu soktuğu şarkılar benim daima albümlerdeki favorilerim oldu. Mesela Sherlock albümden Alarm Clock tartışmasız en sevdiğim şarkıdır, Lucifer albümünden Obsession'ı ise kalbim sızlamadan dinleyeceğim anı sabırsızlıkla bekliyorum... İşte Orgel de bunların arasına kuruldu ilk dinlediğim andan itibaren. Şarkı ismini aldığı bir tür müzik kutusu olan "Orgel" gibi (Türkçe'de laterna olarak geçiyor aslında) aynı melodiye temeline alıp ilerliyor, üyelerin gayet alçak tuttuğu gene de yüksek notaları sabit tutmakta hiçbir zorluk yaşamadıkları vokalleri güçlü başlayıp bölümlerinin sonlarına doğru yavaşça soluyor, Minho'nun telaşsız ama duygusal rap kısmı normalde de alçak tonda olan sesindeki bütün karizmayı ortaya çıkararak vokallerle oldukça iyi bir uyum yakalıyor... Her üyenin sesinin kendi güzelliğini/cazibesini ifade edebilmek için mükemmel bir fırsat yakaladığı bir şarkı Orgel. Hiçbir zorlama yok, hiçbir baskı yok; sanki seslerini şarkının basit olduğu için bu kadar mükemmel olan müziğini takip etsin diye bırakmış gibiler. Orgel gerçekten harika bir şarkı. Büyük ihtimalle bir kere bile canlı söylemeyip albümde tozlansın diye bırakacak SHINee bu şarkıyı, ama benim için bundan çok uzun zaman sonra belki SHINee'nin peşinde koşmayı bıraktıktan yıllar yıllar sonra bile dinleyeceğim bir şarkı olarak kalacak.

 Beşinci track Dangerous ya da diğer adıyla Medusa II.  Dangerous üçüncü track olan SHINe ile bağlantılı olan bir şarkı, aslında iki şarkı birbirinin devamı gibi olmasa da gözlerine bakınca insanın yok olmasına neden olan bir kız (evet Medusa göndermesi), takip edilip yakalanmak istenen bir ışık hakkında. Albümdeki şarkıların birbiriyle bu şekilde bağlantılı olmasının beni çok eğlendirdiğini söylemem gerek, üzerinde düşünüldüğünün kanıtı gibi çünkü. Ama eski popa selam çakan SHINe'nın aksine Dangerous daha geleceğe yönelik, daha fütüristik bir tada sahip müzik olarak. Tıpkı Why So Serious'ta olduğu gibi bu şarkıda da elektro gitar dikkat çekiyor ama Dangerous daha sakin bir şarkı olmasıyla ana trackten ayrılıyor. Ayrıca şimdiye kadar en beğendiğim Minho raplerinden birine de ev sahipliği yapıyor, bana sorarsanız aralardaki kısımlardan (alright... alright... trouble... double... danger danger danger... ) ve adliblerden sonra Minho'nun rap kısmı şarkının en güzel kısmı. Gene de şarkının nakarat kısmı daha yüksek tempoda olsaydı belki de Why So Serious kadar kalabalıklaştırmadan bir kaç enstrüman daha eklenseydi diye düşünmeden edemiyorum. Sizce de daha iyi olmaz mıydı? Bu şekilde biraz sürünüyor sanki...

 Sonraki şarkı Like A Fire. Ve benden bir "hmmmm..." daha~kkkkk Dangerous'ta olduğu gibi burada da aralara saklanmış aceleci fısıltılardan (hot hot... my love... ) hoşlanıyorum, nakarattan önceki elektro gitar solosu çok iyi, ayrıca nakaratı söylerken kendi etrafında dönüp tepinmek çok eğlenceli (evet, bunu yaptım... Yalnız kalınca çok tuhaf şeyler yapıyorum ben :P), sonundaki müzikal bitişiymiş gibi olan hava da hoş ama gene de... Bilmiyorum, bu şarkıda bana eksik gelen bir şeyler var.

 Ve favorilerimden biri daha... Yedinci track olan Excuse Me Miss Jonghyun akıl sağlığımın bende kalabilmesi için dudaklarından çıkması sonsuza kadar yasaklanması gereken bu cümleyi her söylediğinde midemin bir parende atmasına neden oluyor, beni vanilyalı dondurma gibi eritiyor, oturduğum yerde bir ter basıyor, "bayılazaağım a dostlaaar!" diye çığlığı basıp elim alnımda arkaya kaykılma isteğiyle dolduruyor içimi agasfhgafshgadshgfdh Tamam bu kadar da değil ama benzer semptomları gösteriyorum. Hayır, pişmanlık duymuyorum~kkkk Açıkçası hiç adetim olmayan bir şekilde bu şarkıda sadece Jonghyun'u duyuyorum ben. Adamın sesine, kişisel müzik zevkine, karakterine o kadar uymuş ki... Minho ile Key'in sondaki rap kısmında (Evet, sırayla söylüyorlar; evet, o bölümde Key'in sesi de var) bile arka plandaki Jonghyun'un sesine odaklanıyor, onu dinliyorum. Üzgünüm geriye kalan SHINee üyeleri (Key tatlım özellikle sana karşı çok mahcubum) ama gerçek bu. Dino bu hafifçe R&Bye dokunan arsız şarkıyı sahipleniyor işte. 

 Sona gelmeden önce uğradığımız durak Evil ile beraber Excuse Me Miss'in yarattığı hafif güneşli havadan çıkıp kabusların karanlık dünyasına geri dönüyoruz. Üyelerin ele geçirildikleri bir kabus, hem içten içe sahip olmayı arzulayıp hem de sonsuza kadar kurtulmak istemenin yarattığı karmaşa ve bunlara bağlı olarak zihinsel bir acı çekiş üzerine olan şarkı sözleri benim en sevdiğim kpop sözleri arasında kendine yer edindi bile. Nightmare'de olduğu gibi biraz autotune biraz da gene düzensiz ilerleyen ve nakaratlar ile köprüler arasında çeşitlenen elektrobeatler ile tekinsiz bir hava yaratılmaya çalışılmış ve başarılmış da. Arada müziğin yerini dolduran kalp atışları, Onew'ün keserek söylediği heceler, kimi yerlerde Jonghyun ile Key'in acı çeker gibi arka planda yükselen sesleri bunu daha da destekliyor üstelik. Evil gerek sözlerinin ifade ettiği anlam ile içerdiği metaforlar olsun, gerekse müziği olsun hafif bir şarkı değil; dinleyenin üzerine o şeytani kötülük hissini o ağırlığı yaratmayı başaran bir şarkı. Bubblegum SHINee'ye veda etme konusunda hala kararsızlıklar yaşayanların dinlememesi gereken bir şarkı, çünkü Lucifer Evil'ın verdiği his yanında gece bebeğinize söyleyeceğiniz bir ninni gibi kalıyor. Tabi zavalı yavrucağın başı o kadar gürültüyü kaldırabilirse...~kkkkkk

 Albüm TVXQ'dan Shin Chang Min'in imzasını taşıyan Sleepless Night (I Can't) ile kapanıyor. Daha önce ilk albümün tanıtımında canlı olarak dinleme imkanı bulduğumuz Sleepless Night basitçe özlem duygusu üzerine kurulu bir piyano balladı. Kafa karışıklıkları yok, doğaüstü ögeler yok, metaforlar ve göndermeler yok, diğer şarkıların hepsinde kendine yer edinmiş elektro vuruşlar ya da mekanik sesler yok... Bu açıdan albümün genel atmosferi ile uyuşmadığını söyleyebilecek olsam da SHINee üyelerinin sesini böyle bir parçada duymayalı gerçekten uzun zaman olduğundan çenemi kapatıyor ve bana birazcık eski SHINee şarkılarını hatırlatan ve her üyeye parlama şansı veren Sleepless Night'a sıkıca sarılıp "üzülme bu kadar bak ben yanındayım" demek istiyorum...

 Genel olarak konuşmak gerekirse Chapter 2: The Misconceptions of Me benim beklentilerimi aşan bir albüm oldu (Beklentilerimi cidden aşağıda tutmuştum, itiraf ediyorum XD ). Çıkış parçasını bir kenara bırakırsak bu albüm benim sevdiğim SHINee ile dolu. Oraya buraya serpilmiş falsettolar, gittikçe güçlenen (evet Taemin senden bahsediyorum, biraz da Minho belki) ve doğru noktayı bulan (alçaktan uçmayı öğrenen Jonghyun ve Hello zamanlarındaki haline dönmemen için her gece yatmadan önce dua ettiğim Key; bu da sizin için) vokaller, elektro beatlere rağmen bir şekilde SHINeesel bir tarzda smooth kalmayı başarabilen bir müzik, metaforlarla süslenmiş şiirsel sözler, çoğu kpop şarkısında olduğu gibi "seni seviyorum gel benim ol blah blah" demek yerine bir hikaye anlatmayı tercih eden şarkılar, belirgin bir tema çevresinde dönen yani üzerinde düşünülmüş bir albüm... Eğer sadece çıkış parçasına göre değerlendirirseniz çok şey kaybedersiniz, ki zaten SHINee'nin en büyük handikapı bu: Çıkış parçaları genel olarak hep "meeeeh..."~kkkkkk

 Son olarak... Chapter 2: The Misconceptions of Me albümü Bilboard'da birinci der albümden 150 tane alan manyak Shawollardan haberim yokmuş gibi davranıp  fangörllüğümü de yaparım :P I have no regrets guise... XD

_____________________________________

Albümdeki bütün şarkıların çevirilerine ulaşmak için:

Misconceptions of Me Albümü Şarkı Çevirileri

Başka çevirilerime göz atmak için:

Youtube Çeviri Kanalım